آدم اول

و در تاریکی شب سالیان در سرزمین فراموشی راه می‌رفت که در آن هر کسی آدم اول بود، که او خود ناگزیر شده بود خود را دست تنها، بی‌پدر، پرورش دهد و هرگز آن لحظه‌ها را به خود ندیده بود که پدری پس از آن که صبر می‌کند تا پسرش به سن گوش دادن برسد او را صدا می‌زند تا راز خانواده را، یا دردی کهنه را، یا تجربه‌ی عمر خود را برای او بگوید… و ژاک شانزده ساله و سپس بیست ساله شد و هیچ کس با او سخنی نگفت، و ناگزیر بود دست تنها یاد بگیرد، دست تنها بزرگ شود، با زور، با قدرت، دست تنها اخلاقیات و حقیقت خود را بیابد، تا این که سرانجام به صورت آدم به دنیا آید و سپس با تولدی سخت‌‏تر دیگر بار به دنیا آید، یعنی این بار برای دیگران، برای زنان، به دنیا آید، مانند همه‌ی این آدم‏‌هایی که در این سرزمین به دنیا آمدند و یکایک آنان کوشیدند تا زندگی کردن بی‌ریشه و بی‌ایمان را فرا بگیرند…